Istotnym elementem jeżeli chodzi o pisanie prac są przypisy, bez względu na to czy jest to praca licencjacka czy praca magisterska. Brak przypisów przy poszczególnych fragmentach pracy jest traktowane jako tekst własny, co może później przysporzyć problemu na egzaminie dyplomowym lub być potraktowane jako plagiat. Na końcu pracy

W kolejnej części cyklu Porady z Szuflady zajmiemy się zapisem bibliograficznym artykułów z czasopism – zarówno tych naukowych, jak i nienaukowych. Zastanawiasz się, jak poprawnie zapisać artykuł z czasopisma w przypisie dolnym i bibliografii końcowej? Już podpowiadam! Kilka uwag wstępnych Na początku, tak jak w poprzednich wpisach z tej serii (pierwszym i drugim), przypomnę tylko, że sposobów przygotowywania przypisów i opisów bibliograficznych jest wiele. Kiedy przygotowujemy tekst pod konkretne wydawnictwo, kierujemy się zazwyczaj jego normą wydawniczą. Jest ona zwykle podana do wiadomości publicznej na stronie internetowej danego wydawnictwa lub czasopisma. W przypadku prac dyplomowych obowiązują nas z kolei zasady zaproponowane przez naszą uczelnię, wydział, instytut lub katedrę, o ile… takie istnieją. Z poniższych porad śmiało korzystaj wówczas, jeśli nie obowiązują cię żadne inne wskazówki edytorskie. Przedstawiam tutaj zasady dotyczące najbardziej typowego, tradycyjnego zapisu bibliograficznego, w którym cytowane publikacje objaśniamy w przypisach dolnych, a listę wykorzystanych pozycji umieszczamy na końcu dzieła. Nawet jeśli nie jest to może najbardziej ulubiony sposób zapisu w oczach osób czytających twoje teksty, to jednak jest to sposób bezpieczny i poprawny. Zaznaczę jeszcze, że mam tu także na myśli bibliografię tworzoną dla prac pisanych w języku polskim. To ważne, bo w każdym obszarze językowym panują inne zasady co do tworzenia spisu wykorzystanych dzieł. Stałe elementy adresu bibliograficznego Jakiś czas temu powiedzieliśmy sobie, że każdy adres bibliograficzny składa się z 4 podstawowych elementów: autora (który może być osobą, grupą osób, a nawet instytucją)tytułuwspółtwórców (tłumacza, ilustratora, itp.)adresu wydawniczego (zazwyczaj miejsca i daty wydania). Jeśli chodzi o artykuł z czasopisma te elementy mogą nie być wystarczające. Mowa bowiem o artykule w czasopiśmie – i artykuł i czasopismo musimy odpowiednio oznaczyć. W związku z tym dobrym uzupełnieniem informacji z dalszej części tego poradnika będzie poniższa grafika: Ważne: w przypadku prasy codziennej w miejscu przeznaczonym na rok wpisujemy datę dzienną, np.: „Gazeta Prawna” 20 lutego 2020 Pamiętaj, żeby datę zapisywać zawsze w tym samym formacie w całym tekście (jeśli wszędzie wpisujesz daty z kropkami, tu też wpisz: Jeśli chodzi o element kolejny – numer, zeszyt lub rocznik – wpiszemy tutaj oczywiście to, czym dokładnie operuje dane pismo. Jeśli pismo jest wydawane raz na kwartał w formie zeszytu i na stronie tytułowej pisma podano np. „zeszyt 25”, to trzeba będzie posłużyć się tutaj skrótem od „zeszytu”, czyli „Z. 25”, zamiast typowego „nr”. Niektóre pisma oprócz bieżącego numeru w danym roku podaje także informację, który to numer od początku wydawania pisma. Wówczas np. zobaczymy na okładce: Nr 4 (25). Tak też podamy to w bibliografii. Jeśli czasopismo operuje tymi wszystkimi „cząstkami”, należy podać je w kolejności od największej do najmniejszej, np. rocznik – numer – zeszyt. Artykuł z czasopisma – przypis bibliograficzny – Kiedy pierwszy raz przytaczasz dany artykuł z czaopisma Kiedy po raz pierwszy przytaczamy artykuł w naszym tekście, powinniśmy podać jego pełny opis w przypisie bibliograficznym. W przypadku artykułu naukowego, może to wyglądać w następujący sposób: J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. Zwróć uwagę, że tytuł cytowanego tekstu zapiszemy kursywą, natomiast nazwę czasopisma w cudzysłowie. Pamiętaj, aby podać dokładną stronę, z której cytujesz daną informację lub zdanie. Chyba że powołujesz się na cały ten tekst, wówczas podaj dokładny zakres stron, na których znajduje się cały ten artykuł. – Kiedy przytaczasz ten sam artykuł z czasopisma w kolejnym przypisie Jeśli od razu w kolejnym przypisie powołujemy się na tą samą pozycję, wystarczy zapisać: Tamże. lub odpowiednik łaciński: Ibidem. Pamiętaj, aby we wszystkich przypisach stosować pisownię albo łacińską, albo polską – nie należy mieszać! Jeśli odwołujemy się do tej samej pozycji, ale innej strony, wystarczy po „tamże” lub po „ibidem” dodać numer tej strony. Np. „Tamże, s. 65”. – Kiedy przywołujesz inną publikację danego autora w kolejnym przypisie Jeśli w kolejnym przypisie ponownie odwoływalibyśmy się do tego samego autora, ale innej jego publikacji, możemy nie powtarzać jego nazwiska. Wygląda to wówczas następująco: [pierwszy przypis] J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. [kolejny przypis] Tenże, Język Dzienników Stefana Kisielewskiego, „Orbis Linguarum” 1998, t. 8, s. 106. Łacińskim odpowiednikiem “tenże” jest “idem“. Postępując tak samo z autorką – kobietą – zastępujemy jej nazwisko zapisem “taż” lub łacińskim “eadem“. Zwróć uwagę, że słowo „Dzienniki” w drugim przykładzie zostały „wyprostowane” w stosunku do reszty tytułu zapisanej kursywą. A to dlatego, że mamy tutaj do czynienia z… tytułem w tytule. – Kiedy przywołujesz ten sam artykuł z czasopisma w dalszej części tekstu Jeśli odwoływalibyśmy się do tej samej publikacji w dalszej części tekstu, np. kilka przypisów dalej, należy zmienić zapis, choć wciąż będzie to zapis skrótowy. Nie ma potrzeby ponownego przywoływania pełnego opisu bibliograficznego. Jeśli w całym tekście cytowalibyśmy tylko jedno dzieło Miodka, możemy ograniczyć się do: J. Miodek, dz. cyt., s. 65. lub odpowiednik łaciński: J. Miodek, op. cit., s. 65. Ale jeśli mamy do czynienia z kilkoma tekstami tego autora, powinniśmy je jakoś od siebie odróżnić. Robimy to poprzez przywołanie jej tytułu (jeśli jest krótki: jedno- czy kilkuwyrazowy) lub fragmentu tytułu (jeśli jest dłuższy). Np.: J. Miodek, Błąd błędowi…, dz. cyt., s. 66. Niektóre normy wydawnicze sugerują także, aby w takich przypadkach zrezygnować ze skrótu “dz. cyt.”, ponieważ początek tytułu i trzy kropki już sugerują, że dane dzieło było wcześniej cytowane. Artykuł z czasopisma – opis bibliograficzny w bibliografii końcowej Opis bibliograficzny na liście wykorzystanych publikacji (tzn. w części pracy zatytułowanej “bibliografia”) będzie wyglądał bardzo podobnie. Z tym, że: zaczniemy od nazwisk autorów, nie od imion;podamy zakres stron, na których znajdowały się cytowane artykuły, nawet jeśli odwoływaliśmy się wcześniej tylko do konkretnych stron tych artykułów;uszeregujemy pozycje alfabetycznie;opis także zakończymy kropką. Zapis przykładowego artykułu będzie zatem wyglądał następująco: Miodek J., Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64-67. Pamiętaj jeszcze, że… Gdyby dana pozycja: nie miała autora – pominiemy autora i zaczniemy od tytułu dzieła (nie piszemy “anonim” ani “autor nieznany”);była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który był pod redakcją, wówczas podamy redaktorów po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, t. 10, red. Przykładowy Redaktor, s. X-Y;była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który wyjątkowo miał też swój podtytuł, wówczas możemy dodać ten podtytuł po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, nr 18: Przykładowy podtytuł, s. X-Y. Dodatkowo: jeśli chcielibyśmy dodać numer ISBN lub ISSN, pójdzie on na sam koniec opisu bibliograficznego;pamiętaj, że nazwy czasopism możemy podawać skrótowo – wszystkie słowa w tytułach czasopism poza spójnikami i przyimkami zapisujemy wielką literą – od tych wielkich liter tworzymy skróty; należy jednak najpierw sprawdzić, czy dany skrót dla danego pisma już funkcjonuje (np. GW dla „Gazety Wyborczej”). Uff! To chyba wszystko. Jeśli masz jeszcze jakieś pytanie związane z zapisem artykułu w bibliografii, daj znać w komentarzu poniżej : )
Przypisy Funkcja Wszystkie cytowane w pracy poglądy, opinie, przytaczane fakty muszą być udokumentowane. Temu celowi służą przypisy, wskazujące, skąd autorka/r PLM wzięli zamieszczone tam wiadomości czy cudze opinie. Przypisy powinny być rozmieszczone w taki sposób, aby czytelnik mógł doskonale rozróżnić opinie
Rysunki i tabele Prace licencjackie Możliwość komentowania Rysunki i tabele została wyłączona Posted on 19 września 20122 grudnia 2020 Jak prawidłowo podpisać rysunki oraz tabele w pracy licencjackiej? Bardzo często w treści pracy licencjackiej będzie trzeba umieścić tabelę lub też rysunek, które mają nam zobrazować to co przekazujemy w treści naszej pracy licencjackiej. Trzeba wówczas pamiętać, że umieszczenie takiego elementu w treści, wiąże się z określonymi wymogami jakie muszą one spełnić. Po pierwsze rysunek lub tabela musi się znaleźć możliwie jak najbliżej treści, które będzie obrazowało. Nie jest dopuszczalne umieszczenie takiej tabeli lub rysunku na długo przed lub dużo później niż to wynika z treści. Wyjątkiem jest umieszczenie ich w formie załącznika do treści. Numeracja tabel i rysunków Tabele i rysunki powinny mieć swoją numerację. Większość źródeł zaleca używanie przy oznaczeniu cyfr arabskich poprzedzonych skrótem oznaczającym z czym mamy do czynienia - czy to tabela - a więc oznaczenia „Tab.” lub „Tabela” w przypadku tabel, a w przypadku rysunku odpowiednio „Rys.” lub „Rysunek.”. Po tym oznaczeniu występują oznaczenia cyfrowe, przy czym w pierwsza cyfra jest oznaczeniem rozdziału w którym element występuje, a kolejna oddzielona kropką jest numerem tabeli lub rysunku. Tak więc oznaczenie „ oznacza drugą tabelę znajdującą się w rozdziale trzecim. Automatyczne spisy Istotnym elementem jakie mają prace licencjackie są spisy tabel oraz rysunków. Można je wykonać ręcznie jednak jest to dość żmudne zajęcie, szczególnie jeśli nasza praca licencjacka jest wypełniona takimi elementami. Wówczas do pomocy przychodzi program Word, który pozwala na automatyczne tworzenie spisów tabel i rysunków. Taka opcja jest dostępna w zakładce wstaw, polecenie odwołanie, a następnie polecenie indeksy i spisy. Również podobny sposób można automatycznie dokonać podpisania użytych w treści pracy licencjackiej tabel oraz rysunków. Przygotowanie rzetelnego tłumaczenia jest jednym z najważniejszych elementów w pracy tłumacza. Ale nie jedynym. Równie ważne jak tłumaczenie jest prawidłowe przygotowanie bibliografii i przypisów do tłumaczenia. To jedno z najtrudniejszych wyzwań oprócz samego przekładu tekstu. Niejednokrotnie sprawia to problem nawet doświadczonym tłumaczom. Od prawidłowego przygotowania i SPIS TREŚCI Spis treści należy wykonać automatycznie. W tzw. „starym” Wordzie należy na pasku narzędzi znaleźć przycisk Wstaw, następnie wybrać Indeksy i spisy i dalej Spis treści. W nowej wersji programu Word należy wybrać Odwołania i pierwszy z lewej powinien być Spis treści. Oto WZÓR PRAWIDŁOWEGO SPISU TREŚCI. Oczywiście zamiast pisać „pierwsze zagadnienie” należy do swojego spisu wstawić konkretny tytuł na przykład: Historyczne tło powstania poematu Eugeniusz Oniegin. W spisie treści NIE należy podawać NIEnumerowanych tytułów podrozdziałów. Spis treści jest bardzo ważny, gdyż stanowi jednocześnie konspekt Twojej pracy, plan, według którego będziesz pisał kolejne rozdziały i podrozdziały. Samo stworzenie takiego planu pomoże Ci uporządkować chaotyczną wiedzę i dostrzec ewentualne braki. Ze spisem treści będzie Ci łatwiej pisać – tak jak jechać z mapą drogową lub nawigacją satelitarną. WYKAZ TABEL I ILUSTRACJI Jeśli zamieszczaliśmy w naszej pracy magisterskiej więcej niż 3 tabele i 3 ilustracje, to należy zrobić ich spis, zwany wykazem, który zamieścimy NA KOŃCU pracy magisterskiej, po podsumowaniu, ale przed bibliografią. NIE należy zamieszczać wykazu po spisie treści. WYKAZ TABEL Tabele powinny być ponumerowane według rozdziałów, w których się znajdują i kolejności. Tzn. Tabela to czwarta tabela w drugim rozdziale. Aby ułatwić odszukanie tabeli, wykaz powinien podawać numery i tytuły tabel oraz numery stron, na których każda z tabel się znajduje. Przykład: Tabela Mniejszości narodowe zamieszkujące Federację Rosyjską 18 Tabela Poziom bezrobocia w poszczególnych regionach FR 23 WYKAZ ILUSTRACJI W wykazie powinny znaleźć się wszystkie zamieszczone w pracy ilustracje (rysunki, wykresy, zdjęcia itp.). Ilustracje powinny być ponumerowane wg tego samego systemu co tabele. Jeśli ilustracji jest dużo, to warto rozdzielić wykresy i fotografie (osobno ponumerować i zrobić dwa oddzielne wykazy). Wykaz powinien podawać numery i podpisy ilustracji oraz numery stron, na których się one znajdują. Przykład: Rys. Spadek analfabetyzmu wśród ludności wiejskiej ZSRR w latach 1930-1950. 11 Rys. Mapa skażenia radioaktywnego na terenie Białorusi po katastrofie w Czarnobylu. 13 Jak opisać ilustracje i tabele zobacz w dziale GRAFIKA.
1. Przypisy: • stosuj jednolite przypisy w całej pracy, • wstawiaj przypisy do każdego cytatu i parafrazy, • zachowaj jednolitą interlinię, czcionkę i wyjustowanie przypisów, • prawidłowo stosuj konstrukcję Ibidem (Tamże) lub op. cit. (dzieło cytowane),
Kilka przykładów jak zbudować poprawny przypis do pracy licencjackiej lub magisterskiej: 1. Książka: [1]. J. Kowalski, Pieśń o chorym rowerzyście, Warszawa 1998, s. 52-72. Artykuł w pracy zbiorowej: [2]. Z. Budryka , Kryteria ocen nauczycieli z perspektywy uczniów [w:] Jakość szkolnictwa polskiego, red. J. Łukasiewicz , Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2004, s. 235-243. Cytowanie tej samej pozycji kilka razy po sobie: [3]. A. Brzeziński, Akwarystyka, Warszawa 1998, s. 40-41. [4]. Ibidem, s. 50 Cytowanie tej samej pozycji, przedzielonej innymi przypisami: [5]. M. Warmiński, Zoologia – metodyka pracy z tygrysami, Warszawa 1998, s. 23 – 25. [6]. J. Wojnicki, Poczta Polska – monografia historyczna, Pułtusk 2003, s. 15. [7]. M. Warmiński, Zoologia…, op. cit., s. 45 – 58. 3. Strona internetowa: [8]. Oficjalna strona internetowa Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami w Polsce, organizacji pożytku publicznego (dostęp 4. Artykuł z czasopisma: [9]. A. Tyburska, Nieletni sprawcy czynów karalnych, „Problemy opiekuńczo – wychowawcze”, 1999, nr 10, s. 5-7. 3. Akt prawny: [10]. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. ( nr 78, poz. 483). [11]. Ustawa z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, ( nr 46, poz. 499 ze zm.). [12]. Art. 23 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym ( nr 57, poz. 507 ze zm.). Cytowanie tego samego aktu kilka razy po sobie: [13]. Art. 23 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym ( nr 57, poz. 507 ze zm.). [14]. Art. 37 ibidem. Dokument elektroniczny: [definicja dokumentu elektronicznego według art. 3 pkt 2 ustawy z 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (DzU z 2005 r. nr 64, poz. 565 z późn. zm.)]dokument elektroniczny musi spełnić cztery warunki: – być zbiorem danych, – stanowić odrębną całość znaczeniową, – mieć określoną strukturę wewnętrzną oraz – być zapisanym na jakimkolwiek informatycznym nośniku danych [15]. [ L. V. Smith., A dictionary of Cloud McKenzie, Cardiff 1998. Przypisy powinny być zdaniami lub ich równoważnikami – zaczynamy je z dużej litery i kończymy kropką. Znaczna ilość błędów językowych pojawiających się w tekstach studenckich ma swoje źródło w czerpaniu wiedzy z literatury anglojęzycznej, a następnie przenoszenia angielskiej składni i określeń do pisanego tekstu. O to też często pytają Google studenci. Zacznijmy od tego, co ich wtedy najbardziej interesuje, czyli od wykazu skrótów w pracach magisterskich. Co w tym wykazie umieszczamy i gdzie ten wykaz umieszczamy w pracy? Wykaz skrótów najlepiej umieścić na początku pracy – zaraz po spisie treści. Takie umiejscowienie wynika z przydatności w tym miejscu. Czytelnik zaczynając lekturę pracy będzie wiedział, że w pracy są stosowane skróty, będzie mógł się z nimi zapoznać i tekst zwyczajnie będzie mu się lepiej czytać. Gdybyśmy umieścili wykaz skrótów na końcu pracy (co czasami się zdarza), to mogłoby się okazać, że czytelnik dowie się o nim już po zakończeniu lektury. Byłoby szkoda – umiejscowienie Wykazu skrótu na końcu pracy jest zwyczajnie nielogiczne. Oczywiście, nie zawsze trzeba umieszczać w pracy wykaz skrótów. Jeśli używamy tylko skrótów powszechnie znanych, typu „por.”, „op. cit.”, to absolutnie nie ma takiej potrzeby – to nawet by źle wyglądało. Wykaz skrótów ma sens, gdy wykorzystujemy w pracy skróty, które sami stworzyliśmy, albo są one rzadko używane lub wieloznaczne. To może kilka przykładów: AAN – Archiwum Akt Nowych w Warszawie LKP – Liga Kobiet Polskich MFW – Międzynarodowy Fundusz Walutowy – Monitor Polski NSA – Naczelny Sąd Administracyjny OS – Okrągły Stół PSB – Polski Słownik Biograficzny UKE – Urząd Komunikacji Elektronicznej USC – Urząd Stanu Cywilnego WLAN – Wireless Local Area Network – bezprzewodowa sieć lokalna Tytułujemy tę listę „Wykaz skrótów” i gotowe. I co ważne – jeśli już robimy Wykaz skrótów, to wtedy umieszczamy w nim prawie wszystkie skróty wykorzystane w pracy, również te powszechnie znane i używane, typu „ – Dziennik Ustaw”, czyli nawet te, których wyjaśnienie moglibyśmy sobie darować i nie tworzyć Wykazu skrótów. Są jednak wyjątki, nie należy umieszczać w wykazie skrótów typu „m. in. – między innymi”, czy „br. – bieżącego roku”. Przyjmuje się, że nie wyjaśniamy znaczenia następujących skrótów: bm., cm, m (i generalnie, jednostek miar, np. też hPa, godz., r., km/h), dr, dra, , hab., i nast., itd., itp., jn., jw., m. in., np., ok., prof., pt., s., tj., tzn., ub. m., ub. r. Wykaz skrótów ma sens, jeśli w naszej pracy dyplomowej są one używane często, gdy wielokrotnie używamy tych samych skrótów i jest ich dużo (w niektórych poradnikach piszą, że więcej niż 10). Gdy raz, czy dwa użyjemy jakiegoś skrótu, to lepiej będzie, jak wyjaśnimy jego znaczenie w przypisie, albo w ogóle wpiszemy pełną nazwę (a ewentualnie zaraz po niej w nawiasie skrót). Numeracja Stronę z Wykazem skrótów numerujemy, jednak numer możemy na tej stronie pozostawić niewidoczny. Możemy też pozostawić, jako widoczny. Niektóre poradniki zalecają, aby numer był niewidoczny – aby potraktować tę stronę podobnie jak stronę ze spisem, czyli ma ona numer, ale jest on niewidoczny, jest ta strona liczona, ale nie widać na niej numeru. Nam wydaje się to niepotrzebną komplikacją. Raz, że nie wszyscy wiedzą, jak to w Wordzie zrobić – jak zrobić, aby inna strona niż pierwsza nie miała widocznego numeru (to zabawa z sekcjami), a dwa – po co? Względy estetyczne nie powinny górować nad praktycznymi. Lepiej, żeby był ten numer i nie było wątpliwości, że to jest właśnie ten Wykaz, który jest w spisie treści, a nie jakiś inny, albo żeby nie trzeba było przewracać kolejnej strony, żeby upewnić się, że to właśnie jest ta strona (na przykład) druga, gdy chce się to np. podać w przypisie. Przy okazji I przy okazji, taka rada praktyczna z własnego doświadczenia jako studenta – jak nie wiesz, co jak ma wyglądać, to bierz pierwszą lepszą książkę naukową i naśladuj. Prace dyplomowe są konstruowane na podobnych zasadach jak opracowania naukowe. Oczywiście, w dobie Internetu możesz również zajrzeć do jakiejś dobrej pracy magisterskiej, czy licencjackiej aby się na niej wzorować. Gdy jednak nie będzie w niej tego, co Cię interesuje, to z powodzeniem możesz naśladować autora innej pracy naukowej. Wykaz symboli Jeśli w pracy używamy różnych symboli, to także możemy zrobić ich wykaz. Umieszczamy go zaraz po Wykazie skrótów, a jeśli w pracy nie ma Wykazu skrótów, to zaraz po Spisie treści. Wyjaśnienie Ta porada była o Wykazie skrótów w pracy dyplomowej. Zatytułowaliśmy ją jednak „Skróty w pracy magisterskiej”, gdyż z naszych statystyk wynika, że tego najczęściej szukali studenci odwiedzający naszą stronę. Wpisywali w Google też inne wyrażenia, jak „wykaz skrótów praca magisterska”, „wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „jak zrobić wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „wykaz skrótów w pracy licencjackiej” i „wykaz skrótów w pracy magisterskiej przykład”. „Skróty w pracy magisterskiej” jednak rządziły.
Przypisy należy tworzyć zawsze, kiedy piszesz coś, co nie zostało wymyślone przez Ciebie. Możesz na przykład podawać jakąś definicję, którą oznaczysz dodatkowo w cudzysłowie.
Jak tworzyć przypisy tradycyjne? Mimo, że przypisy harwardzkie swego czasu zyskiwały coraz większą popularność, to jednak najczęściej stosowanym rodzajem odwołań bibliograficznych w pracach dyplomowych pozostały przypisy tradycyjne. Ich zadanie jest identyczne jak w przypadku przypisów harwardzkich. Zasadnicze różnice pojawiają się natomiast w ich formie oraz w sposobie wstawiania, który jest nieco bardziej wymagający. Tradycyjny system przypisów przewiduje umieszczanie odwołań bibliograficznych u dołu strony. Warto w tym miejscu podkreślić, że w niektórych wypadkach mogą one znajdować się również na końcu danego rozdziału lub całego tekstu. Omawiany rodzaj przypisów jest zwykle łączony z tekstem przy pomocy odnośników cyfrowych wykorzystujących kolejne cyfry arabskie. Oznacza to, że musimy umieścić tą samą cyfrę zarówno w tekście (na końcu myśli zaczerpniętej z określonej publikacji), jak i na dole strony, tuż przy odpowiednim przypisie bibliograficznym. Aby zaoszczędzić sobie czasu, do wstawiania takich przypisów możemy korzystać ze skrótu klawiszowego Alt + J. Bardziej szczegółowe zasady stosowania tego systemu przypisów będzie łatwiej wyjaśnić w oparciu o konkretne przykłady. Przedstawiają się one następująco: Pierwsza myśl lub pierwszy cytat zaczerpnięty z danego dzieła powinien zawierać kompletną informację bibliograficzną (a więc nazwisko autora, tytuł oraz miejsce i rok wydania publikacji). Jeśli zatem piszemy: Ocena sytuacji zawodowej kobiet zamężnych zależy także od czynników takich, jak specyfika wykonywanej pracy oraz poziom wykształcenia lub zamieszczamy cytat: „(…) ocena pozostaje w wyraźnym związku z takimi czynnikami jak poziom wykształcenia, charakter wykonywanej pracy a przede wszystkim wewnętrzne przeświadczenie o należnym miejscu kobiety w rodzinie i społeczeństwie” to pierwszy przypis na dole strony będzie miał taką postać: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno – moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970, s. 61. Jeżeli powołujemy się na publikację, której pełny opis bibliograficzny został już podany na innej stronie (a więc powołujemy się na nią kolejny raz) nie trzeba ponownie umieszczać całej informacji bibliograficznej. Wystarczy jedynie podać nazwisko autora, pierwsze słowa tytułu, skrót „op. cit.” (łac. opus citatum) lub w wersji polskiej „dz. cyt.” (dzieło cytowane) i numer strony, na której znajduje się zaczerpnięta rzez nas myśl. Wówczas nasz przypis będzie wyglądał następująco: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta…, op. cit., s. 61. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że niektórzy promotorzy w takiej sytuacji życzą sobie umieszczanie skrótu „op. cit.” z pominięciem pierwszych słów tytułu książki (F. Adamski, op. cit., s. 38) lub podawanie tylko początku tytułu bez skrótu „op. cit.” (F. Adamski, Rodzina…, s. 38). Jeżeli po raz kolejny powołujemy się na dane dzieło na tej samej stronie naszej pracy (a więc przypis do tego dzieła został już umieszczony w formie pełnego opisu lub w formie skróconej), to przypis drugiego odwołania będzie zawierał łacińskie słowo „Ibidem” lub polskie słowo „Tamże” oraz numer strony. Na przykład: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno-moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970, s. 61. [2] Ibidem, s. 39-40. lub: [1] F. Adamski, Rodzina nowego miasta…, op. cit., s. 61. [2] Ibidem, s. 62. Stosując przypisy tradycyjne powinniśmy pamiętać, aby w całej pracy umieszczać skróty warto także w jednym języku. Musimy więc zdecydować się na język polski lub na język łaciński. Podobnie jak przypadku przypisów harwardzkich, do tradycyjnego systemu odwołań również należy dopasować bibliografię. W tym wypadku sprawa jest jednak całkiem prosta. Jedyną różnicą między bibliografią do przypisów harwardzkich i bibliografią do przypisów tradycyjnych jest miejsce daty wydania danego dzieła. W bibliografii tworzonej do systemu przypisów tradycyjnych powinna się ona bowiem znajdować na samym końcu informacji bibliograficznej. Tym samym opis bibliograficzny wygląda bardzo podobnie do pierwszego przypisu do danej publikacji. Oto przykłady: Adamski F., Rodzina nowego miasta: kierunki przemian w strukturze społeczno -moralnej rodziny nowohuckiej, Ośrodek Dokumentacji i Studiów Społecznych, Warszawa 1970. Molo B., Podstawowe pojęcia i kategorie międzynarodowych stosunków politycznych, [w:] Cziomer E. (red.), „Międzynarodowe stosunki polityczne”, Krakowska Szkoła Wyższa, Kraków 2008. Nie ulega najmniejszej wątpliwości fakt, iż stosowanie tradycyjnego sytemu przypisów w pracach dyplomowych jest troszkę bardziej skomplikowane niż korzystanie z przypisów harwardzkich. Nie należy się jednak zniechęcać. W tym wypadku sprawdza się bowiem stare powiedzenie, że trening czyni mistrza – po napisaniu kilku stron tekstu z pewnością „załapiemy” mechanizm sterujący wstawianiem tego rodzaju odwołań i będziemy je umieszczać niemal automatycznie.
Wykaz skrótów najlepiej umieścić na początku pracy – zaraz po spisie treści. Takie umiejscowienie wynika z przydatności w tym miejscu. Czytelnik zaczynając lekturę pracy będzie wiedział, że w pracy są stosowane skróty, będzie mógł się z nimi zapoznać i tekst zwyczajnie będzie mu się lepiej czytać.
Jakiś czas temu rozpoczęłam w Pisarni cykl artykułów dotyczących opracowywania elementów graficznych w tekście naukowym. Zaczęliśmy od tabel, dzisiaj z kolei pora na ilustracje i zdjęcia. Jak poprawnie wprowadzić je do tekstu? Jak je sformatować i opisać? Już podpowiadam. Na początku może zastanówmy się nad tym, czy wprowadzenie takich „urozmaiceń” w tekście naukowym ma w ogóle sens. Pracy dyplomowej czy artykułowi naukowemu daleko w końcu do albumu czy galerii zdjęć – raczej nie o oglądanie w nich chodzi. Nie ma jednak wątpliwości, że są takie dziedziny nauki i obszary tematyczne, w których trudno zilustrować wszystkie wątki jedynie przy pomocy słów. Po drugie, tak jak już wspomnieliśmy w poprzednim „odcinku”, z elementami graficznymi – jakiekolwiek by one nie były – należy uważać również z tego powodu, że przerywają one tok rozumowania. Zwyczajnie przerywają czytelnikowi lekturę. Po trzecie wreszcie, nigdy jakoś nie jesteśmy do końca pewni, jak ma się to umieszczanie zdjęć czy obrazów do praw autorskich. Wątpliwości jest sporo – przyznacie sami. Ilustracje i zdjęcia – kiedy warto je dodać? Zważywszy na wszystkie wymienione wyżej problemy, ale także biorąc pod uwagę konieczność formatowania, jaką każdy element graficzny w pewien sposób prowokuje, ilustracjami i zdjęciami należy posługiwać się bardzo ostrożnie. Powiem też dosyć dobitnie: nie ma żadnego obowiązku wstawiania tego typu elementów do tekstu naukowego. Bez elementów graficznych nie stanie się on automatycznie uboższy. Ilustracje i zdjęcia mogą jednak pomóc w przekazaniu czytelnikowi dokładnie tego, na czym nam – jako autorom – najbardziej zależy. Mogą usprawnić proces wyjaśniania pewnych spraw z tego prostego powodu, że jeśli je już pokazujemy, nie trzeba ich zanadto opisywać. Wreszcie, poprzez prawidłowe opracowywanie elementów graficznych możesz „udowodnić” odbiorcom swój kunszt pisarski i redaktorski. Każdy element graficzny, o jaki pokusisz się w swojej pracy, powinien mieć dla niej jakieś znaczenie. W tekstach naukowych absolutnie rezygnujemy z obrazków nastawionych jedynie na upiększenie bądź estetyczne urozmaicenie naszej publikacji. Tak jak ważymy słowa w tego typu tekstach, tak samo też powinniśmy postąpić z grafikami i zdjęciami. Jak poprawnie wpleść ilustracje i zdjęcia do tekstu? Każdy element graficzny łączy się w tekstach naukowych z obowiązkiem jego poprawnego opisania. Na taki opis w przypadku ilustracji i zdjęć składa się: NumerPodpis / TytułŹródłoJeśli ilustracji w pracy jest sporo, to także spis ilustracji. Tekst główny powinien zawsze najpierw przygotować czytelnika na nadejście elementu graficznego. W praktyce oznacza to, że informacja „hej, za chwilę ci coś pokażę!” powinna pojawić się w tekście, zanim faktycznie pokażemy to zdjęcie lub rysunek, o którym mówimy. Informacja ta powinna znajdować się „fizycznie” jak najbliżej nich. Jeśli nie jest to możliwe na jednej stronie publikacji, oczywiście ilustrację przerzucamy na kolejną stronę i pozostawiamy czytelnika z informacją „patrz rys. / fot. na s. XYZ”. Formatowanie ilustracji i zdjęć w tekście naukowym – podstawowe zasady Na koniec garść informacji związanych z formatowaniem ilustracji i zdjęć w edytorze tekstu. #1 Zdjęcia i ilustracje numerujemy (cyframi arabskimi), a jeśli mamy ich w tekście dużo, dodajemy na końcu tekstu spis tych elementów. #2 Stosujemy numerację ciągłą w całej pracy lub numerację ciągłą w ramach danego rozdziału. W tym drugim przypadku odpowiednio dostosowujemy numerację do numeru rozdziału. Np. numer oznacza, że jesteśmy w rozdziale drugim i mamy do czynienia z pierwszą ilustracją w tym rozdziale. #3 Dla każdego rodzaju ilustracji stosujemy osobną numerację, tzn. dla fotografii osobną, a dla rysunków osobną. Przed numerem fotografii stosujemy skrót „fot.” (czyli np. „fot. Przed numerem rysunku stosujemy skrót „rys.” (czyli np. „rys. Czasem też możemy spotkać się z rycinami. Skrótem dla nich jest „ryc.”. Część wydawnictw naukowych stosuje zamiast skrótów pełne słowa wskazujące na typ ilustracji – wówczas oczywiście trzymamy się wytycznych edytorskich wydawnictwa, dla którego przygotowujemy nasz tekst. #4 Zdjęciom i ilustracjom nadajemy tytuły/podpisy – tak zwięzłe jak to możliwe. Tytuły mogą znajdować się zarówno przed ilustracją, jak i po – ważne jednak, aby do każdego elementu graficznego zastosować jeden układ. Czyli jeśli przy pierwszej ilustracji zdecydowałeś się na podpis pod nią, to stosuj opisy pod każdą kolejną ilustracją. #5 Podpisy do ilustracji powinny być na szerokość takie same, jak ilustracja. To oznacza, że nie „rozciągamy” podpisów do linii marginesów tekstu głównego, ale zawężamy je do takiej szerokości, jaki ma nasz element graficzny. #6 Po tytułach ilustracji lub zdjęć nie stawiamy kropki, mimo że zaczynamy je wielką literą! No chyba, że z jakichś powodów podpis przybrał formę kilkuzdaniową. Przykład formatowania ilustracji w tekście naukowym. Źródło: A. Grabarczyk, J. Wiszniewska, M. Ruszkowski, Nowe doniesienia z wnętrza ziemi, „Przegląd Geologiczny” 2019, vol. 67, nr 10, s. 813. #7 Przed i po ilustracji (a raczej po ilustracji + opisie) powinien znajdować się jednakowy odstęp. #8 Każda ilustracja lub zdjęcie powinny być opatrzone w informacje o źródle. Tym źródłem możesz być ty sam jako autor, jeśli np. wykonałeś rysunek poglądowy do pracy lub też zamieszczane zdjęcie. Wówczas zaznaczymy to poprzez dodanie po zwrocie „Źródło:” formuły typu „wykonanie własne” czy też „opracowanie własne”. W każdym innym przypadku powinniśmy odesłać do źródła, czyli zwyczajnie podać opis bibliograficzny dla danego elementu graficznego, tak jak podajemy przypis do cytatu (autor, tytuł, informacja o tym, skąd dany element wzięliśmy). Podajemy źródło „w okolicy” ilustracji (zazwyczaj pod), nie dajemy w tym miejscu przypisu dolnego! Radziłabym, aby korzystać jedynie z ilustracji i rycin udostępnionych w tzw. domenie publicznej lub na zasadach wolnych licencji. W przeciwnym wypadku istnieje ryzyko naruszenia praw do utworu (jeśli nie zapytamy o zgodę na udostępnienie osoby bądź instytucji, która dysponuje prawami autorskimi do danego utworu), choć teoretycznie prawo autorskie łagodniej traktuje wykorzystanie utworów do celów naukowych. Nie ma jednak co do tego pełnej zgody i zawsze istnieje jakieś ryzyko, że umieszczając ilustrację lub zdjęcie bez zgody autora możesz zostać posądzony o naruszenie jego praw do utworu. Nie jestem prawnikiem, więc nie będę tutaj rozstrzygać tej kwestii. Jeśli interesuje cię ten wątek to niektóre jego elementy zostały poruszone w tym artykule. Przykład formatowania ilustracji w tekście naukowym. Źródło: J. Kotus, T. Sowada, M. Rzeszewski, Ponad górne szczeble „drabiny partycypacji”: koncepcja Sherry Arnstein po pięciu dekadach, „Studia Socjologiczne” 2019, nr 3(234), s. 40. #9 Tak jak już zostało wspomniane, w tekście głównym musimy napomknąć w jakikolwiek sposób o tym, że za chwilę pojawi się w nim element graficzny. W tym miejscu, w którym o tym wspominamy, powinniśmy dodać informację o tym, czego czytelnik powinien następnie szukać. Zwykle podajemy tą informację w nawiasie, np. „(zob. rys. 1)” lub po prostu „(rys. 1)”. #10 Zdjęcia i ilustracje umieszcza się zazwyczaj na środku strony. #11 Jeśli element graficzny pojawia się u góry strony, nie powinna nad nim „wisieć” jedna linijka tekstu (Wolański zaleca min. 4 linijki tekstu przed). Jeśli jest on zaś na dole strony, również nie powinna pod nim znajdować się zbyt mała ilość tekstu (Wolański zaleca min. 5 linijek po ilustracji). #12 Jeśli zdjęcie lub ilustracja zajmuje niemal całą stronę (ok. 80%), to najlepiej nie umieszczać już na tej stronie tekstu, a jedynie poprawnie opisać daną ilustrację i tekst główny kontynuować na stronie kolejnej. * Na koniec podpowiem ci też, że elementy graficzne, to takie „robótki okołotekstowe”, które można sobie dopracowywać wtedy, kiedy chwilowo nic nowego nie możemy z siebie wycisnąć ; ) Niby nie piszemy, ale wciąż pracujemy nad tekstem i posuwamy wszystko odrobinę do przodu. Więcej na ten temat pisałam w tym artykule. Jeśli masz jakiekolwiek dodatkowe pytania na temat zamieszczania ilustracji, daj znać w komentarzu! Materiały o przygotowaniu przypisów w pracy licencjackiej i magisterskiej. Poradnik Video. Jak robić prawidłowo przypisy w pracy dyplomowej? Dokument PDF. Schemat przygotowania przypisów w pracy dyplomowej. Dokument PDF. Najważniejsze zasady robienia przypisów. Zakres tematyczny bibliografii z resocjalizacji: Resocjalizacja nieletnich, Wytyczne Krok 1. Zapoznaj się z WYTYCZNYMI uczelni i oczekiwaniami promotora Przede wszystkim dowiedz się jak dużą objętość ma mieć Twoja praca. Od tego tak naprawdę zależy taktyka pisania pracy. Prace można podzielić na 3 kategorie w zależności od objętości: Krótka i konkretna – maksymalnie 20 stron Specyfika pracy: w przypadku tak krótkich prac kluczowe znaczenie ma część analityczna. O sukcesie pracy decydują takie elementy jak trafne hipotezy, przegląd aktualnych badań, przemawiających zarówno na rzecz postawionych hipotez jak i niezgodnych ze stawianymi przypuszczeniami (Jak postawić pytania i hipotezy badawcze?). Taka praca wymaga znalezienia odpowiedniej ilości badań, często w języku angielskim, zapoznania się z nimi (głównie ze wstępem i dyskusją wyników) oraz wyciągnięcia wniosków i ich zwięzłego opisania w formie dyskusji wyników (link) Wymogi formalne: Najczęściej w tego typu pracach wymagany jest system APA (link bibliografia i źródła) Standardowa objętość – 40-70 stron Specyfika pracy: najważniejszym elementem tego typu prac stanowi przegląd literatury przedmiotu. Część teoretyczna składa się najczęściej z 2 rozdziałów, które szeroko opisują definicję danego zjawiska i stosowane rozwiązania. Prace te mogą choć nie muszą zawierać część analityczną, na którą zazwyczaj składają się metodologia i opis wyników badania ankietowego. Część badawczą może też stanowić analiza wybranego przedsiębiorstwa i stosowanych przez niego rozwiązań bądź studium przypadku. Pisząc te prace warto zwrócić uwagę na to jak popularny jest omawiany temat i źródła, z których korzystamy, gdyż prace te obarczone są wysokim ryzykiem plagiatu. Istotne jest także, aby już na samym początku upewnić się czy to co zamierzamy zamieścić w pracy jest na temat i czy jest zgodne z oczekiwaniami promotora. Duża praca – 70-120 stron Kierunki: historia, filologia polska i inne, prawo, pedagogika Specyfika pracy: tego typu prace są nadmiernie obszerne i często niepotrzebnie rozbudowane o tematy pokrewne. Są obarczone wysokim ryzykiem plagiatu. Jeżeli podejmujemy się napisania tak dużej pracy warto stworzyć rozbudowaną ankietę lub podeprzeć się dodatkowo analizą dokumentów przedsiębiorstwa/placówki, można też przeprowadzić wywiad i zamieścić jego transkrypcję w pracy. Prace z historii lub filologii często składają się z licznych cytatów, które poddane są analizie. W takim wypadku należy mieć świadomość, że obowiązkiem promotora jest wyłączenie ich z analizy w programie antyplagiatowym JSA lub podwyższenie dopuszczalnego progu w zakresie współczynnika podobieństwa. Temat pracy Krok 2. Wybierz temat pracy Wybranie tematu pracy jest szczególnie ważne. Jeżeli popełnisz błąd i wybierzesz temat, na który jest za mało literatury, bo problem jest jeszcze nowy, albo wręcz przeciwnie, jest bardzo dużo literatury, ale jest ona głównie stara np. przed 2010 rokiem, przysporzy Ci to wiele problemów. Podczas wyboru tematu powinieneś mieć świadomość jakie pułapki czyhają na Ciebie na poszczególnych etapach pracy. Oto one: –Brak literatury w języku polskim, nie jest to oczywiście problem jeżeli literatura jest dostępna w języku obcym, który znasz wystarczająco biegle. – Popularny temat i specjalistyczne słownictwo. Szczególnie często i zdarza się to w pracach z prawa. Jeżeli omawiane przez Ciebie zagadnienie ma szczególnie bogatą literaturę, to choć napisanie pracy z początku wydaje się bardzo proste, w rzeczywistości wymaga wiele gimnastyki, żeby przedstawić je w nowy sposób i nie zostać posądzonym o plagiat – Trudny dostęp do badanej grupy – pewne tematy choć bardzo ciekawe wiążą się ze utrudnionym dostępem do badanych. Przykładowo grupa osób transseksualnych stanowi około 1%, podobnie może być z osobami sławnymi lub chorymi na szczególnie rzadkie schorzenia. W praktyce oznacza to nie tylko problem z dostępem do badanych ale także do literatury przedmiotu. – Kontrowersyjny temat – poruszanie zagadnień kontrowersyjnych może być bardzo motywujące na pierwszych etapach pracy, niestety istnieje ryzyko że promotor bądź recenzent będą reprezentowali silne poglądy lewicowe, prawicowe czy religijne. W swojej pracy spotkałam się z wieloma tergo typu problemami, które opóźniały lub całkowicie uniemożliwiały obronę pracy przez studenta. Oczywiście student ma prawo podejmować takie tematy, wybierając tą drogę wato jednak być przygotowanym na możliwe komplikacje i utrudnienia – Szczególnie trudny temat– tematy szczególnie trudne często wymagają omówienia zagadnień z wielu dziedzin i posiadania przekrojowej wiedzy. Osoby decydujące się na takie tematy powinny mieć świadomość jak wiele wysiłku, pracy, czasu oraz możliwości poznawczych wymaga zrealizowanie danego zagadnienia. Obecnie wyciąganiem wniosków w oparciu o liczne dane zajmuje się oprogramowanie i specjaliści. Polecam zastanowić się trzykrotnie przed podjęciem nadmiernie trudnej pracy, gdyż znam wiele przypadków w których przerost ambicji zaowocował rezygnacją z dyplomu. Plan pracy Krok 3. Przygotuj PLAN PRACY Opracowanie odpowiedniego planu pracy wymaga dogłębnego zapoznania się z literaturą przedmiotu. Warto zadbać o to, aby nie powielać tych samych tematów w poszczególnych rozdziałach i podrozdziałach, poszczególne rozdziały i podrozdziały nie powinny znacząco różnic się pod kątem objętości i ilości podpunktów. Plan pracy powinien odpowiadać jej tematowi. Można wyznaczyć pewien uproszczony schemat tworzenia planu pracy, a podstawie tematu. Załóżmy, że mamy taki temat: „Stres i wypalenie zawodowe (człon A) lekarzy pracujących na Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR) (człon B)„ w planie pracy należy uwzględnić człon A: Rozdział 1. Stres i wypalenie zawodowe i człon B: Specyfika pracy lekarzy pracujących na SOR-ze. Najczęstsze punkty w planie pracy to definicja zagadnienia, klasyfikacja zagadnienia, przegląd literatury przedmiotu, związek pomiędzy zmiennymi, wpływ zmiennej A na zmienną B, czynniki wpływające na kształtowanie się X, zagadnienie X w Polsce w okresie PRL, charakterystyka przedsiębiorstwa, kontrola jakości. Przygotowanie teorii Krok 4. Pisanie teorii Prawdopodobnie istnieje tyle sposobów pisania pracy ilu studentów. Są osoby, które rozpoczynają od przeczytania sporej ilości literatury, którą następnie opisują, inne osoby parafrazują tekst fragmentami, a jeszcze inne najpierw gromadzą źródła w jedną względnie spójną całość, żeby następnie je parafrazować i redagować. Bez względu na to jak będziesz pisał pracę, ważne żebyś nie popełnić poniższych błędów: – Na bieżąco odwołuj się do źródeł. W pracy dyplomowej tekst, który nie jest opatrzony źródłem można usunąć albo opatrzyć źródłem 😊. Tworzenie akapitów bądź całych stron w pracy bez odwoływania się do źródeł jest błędem. Jeżeli nie będziesz tego robił na bieżąco przysporzy Ci to później wiele kłopotów – Pisz spójnie. Tekst spójny to taki, który posiada klarowną strukturę i przekaz. Unikaj niepotrzebnych zdań, dygresji, opisu niezwiązanych ściśle z tematem zagadnień. Używaj spójników: jednak, ponadto, w powyższym przykładzie. Każde zdanie i akapit powinny kierować uwagę czytelnika w wyznaczonym przez Ciebie kierunku, jeżeli przytaczać przykłady, powinieneś to robić w określonym celu. Każdy rozdział powinien kończyć się wnioskami. Wprawa w pisaniu tekstów przychodzi wraz z doświadczeniem i na początku Twój tekst może znacząco odbiegać od wymagań pracy naukowej. Z czasem jednak będzie Ci szło coraz lepiej. Choć samo napisanie pracy naukowej nie wydaje się być szczególnie ważnym osiągnięciem, to umiejętności , które w ten sposób nabędziesz pomogą Ci w przyszłości zyskać pracę, pieniądze i bliskie relacje. – Korzystaj z aktualnych źródeł. Literatura, na którą się powołujesz nie powinna być wydana przed 2010 rokiem, jest to częste zastrzeżenie promotora i recenzenta. Chociaż pewne rzeczy się nie zmieniają, takie jak na przykład twierdzenie pitagorasa, uczelnie wyższe oczekują odwołań do najnowszej literartury. Jest to szczególnie zasadne w odniesieniu do przepisów, które nieustannie się zmieniają (link przeczytaj jak napisać pracę z prawa). – Nie pisz za dużo – jeżeli to zrobisz istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że promotor skreśli część Twojej pracy i dopisze komentarz: „zamiast tego proszę opisać…”. Być może promotor ma niewyartykułowane założenia na temat tego co w danym miejscu na się zawrzeć i przekaże Ci je kiedy zapozna się z Twoją pracą, jest to bardzo częsta sytuacja. Nie zamartwiaj się więc na zapas, że Twoja praca jest za krótka, jeżeli tak będzie poproś promotora o wskazówki o co uzupełnić dany rozdział. – Twórz krótkimi zdaniami – jest to praktyczne i wygodne zarówno dla Ciebie jak i czytelnika. Krótkie zdania tworzy się łatwiej, ich składnia jest prostsza. Dzięki nim ułatwiasz sobie pracę i zmniejszysz prawdopodobieństwo popełniania błędów. Są one łatwe w odbiorze, a prosty tekst przyjemny do czytania. Tworzenie długich zdań (szczególnie popularne w tekstach prawniczych) nie jest przejawem ani wysokiej inteligencji ani obszernej wiedzy, a raczej braku precyzji w formułowaniu komunikatów. Badania własne Krok 5. Przygotowanie badań własnych Niefortunnie ten krok ma numer 5, tak naprawdę należałoby zaplanować i rozpocząć badania własne zaraz po nakreśleniu planu pracy i przygotowaniu przeglądu literatury. Niestety kolejność kroków odzwierciedla chronologię działań większości studentów. Bez względu na to, w którym momencie zabierzemy się za badania należy: Określić zmienne i sposób ich pomiaru : ankieta własna/ narzędzia psychometryczne/ analiza dokumetów/ studium przypadku/ analiza danych przedsiębiorstwa/ innePostawić hipotezyZweryfikować hipotezyWyciągnąć wnioski Pisanie części analitycznej można porównać do pokonywania drugiej połowy trasy na maratonie. Wydawałoby się że dużo już za nami, a jednak najgorsze dopiero nadchodzi. Tak jak w biegach, tak i tu większość nieprzygotowanych po prostu wysiada. Krótko wymienię problemy, z którymi mierzą się studenci na tym etapie pracy: – narzędzia nie mierzą tego co miały mierzyć – podstawowy i często popełniany błąd podczas tworzenia ankiety własnej (przeczytaj jak tworzyć ankietę)– zadane pytania nie dotyczą postawionych hipotez i wyznaczonych zmiennych. Zdarza się także, że ktoś planował mierzyć stres, ale wybrał narzędzia do pomiaru radzenia sobie ze stresem. W takiej sytuacji jest kilka rozwiązań: zmienić hipotezy i zmienne, przeprowadzić na nowo badania, liczyć na wyrozumiałość lub nieuważność promotora i recenzenta. – wyniki nie są przygotowane do obliczeń – niestety samo przeprowadzenie badań nie wystarczy, wyniki trzeba jeszcze przygotować do obliczeń, czyli wprowadzić do odpowiedniego programu, jak np. Excel lub SPSS, najlepiej w taki sposób, żeby wszystkie dane dla każdej osoby zaprezewntować w jednym rzędzie. Najczęstsze błędy to tworzenie kilku arkuszy danych dla poszczególnych grup np. kobiet i mężczyzn, wprowadzanie wyłącznie wyników przeliczonych/ znormalizowanych (uniemożliwia przeprowadzenie obliczeń), przedstawienie danych w sposób tak chaotyczny, że nie sposób dojść ich znaczenia – wyniki nie odpowiadają na pytania – szczególnie częsty błąd na kierunkach wymagających przeprowadzenia analizy statystycznej, jeżeli studiujesz psychologię lub pielęgniarstwo, pytaj o różnicę lub o związek a nie o przyczynę (link). Ostatecznie ten błąd wcale nie jest najgorszy, możemy go szybko poprawić zmieniając pytania badawcze w części metodologicznej lub wykonując dodatkowe obliczenia – wnioski nie piszą się same – na koniec pracy należy opisać wnioski z badań własnych. Jest to miejsce, w którym od studenta wymaga się samodzielnego myślenia i twórczości. Nic więc dziwnego, że po tak długiej nauce omawiania własnymi słowami cudzych zdań (część teoretyczna) tu pojawia się problem. Napisanie wniosków nie jest trudne, ale jest tym czego należało unikać w poprzedniej części pracy. Wniosiki to przypuszczenia i gdybania, które na co dzień przychodzą nam z lekkością np. Twoja koleżanka wchodzi do domu mokra, a w Twojej głowie pojawia się myśl: „Pada deszcz, zmokła” jest to naturalne wnioskowanie. Musiałeś jednak powstrzymywać się od pisania zdań, które tak łatwo przychodziły Ci do głowy podczas tworzenia całej pracy, dlatego teraz jesteś całkowicie być zbity z tropu. Wnioski to nic trudnego. Załóżmy, że wyniki Twoich badań wykazały, że kobiety częściej niż mężczyźni malują paznokcie, ale młodsi mężczyźni częściej niż starsi malują paznokcie oraz że mężczyźni w dużych miastach wykonują więcej zabiegów pielęgnacyjnych niż mężczyźni w małych miejscowościach. Dodatkowo wiesz, że na wsiach i w mniejszych miejscowościach jest więcej rzemieślników, rolników. Możesz więc pomyśleć że ma to związek i właśnie to należy napisać we wnioskach, ze wskazaniem, że jest to przypuszczenie, które należałoby zweryfikować w kolejnych badaniach. Dowiedz się co jeszcze powienieneś zawrzeć w zakończeniu pracy. Napisanie wniosków nie jest trudne, ale sporządzenie dyskusji wyników już tak. Przeczytaj jak ją poprawnie napisać. Dokończ dzieła Krok 6. Ostatnie szlify Pamiętaj praca powinna zawierać wstęp , zakończenie, spis treści, steszczenie, bibliografię, spisy tabel i rysunków. To już końcówka, więc jesteś wykończony. Niestety może się tak zdarzyć, że będzie to dopiero początek prawdziwej przygody. Kiedy już napiszesz pracy należy ją sformatować, dopracować pod kątek językowym i przejść pozytywną weryfikację w programie antyplagiatowym JSA (przeczytaj jak działa JSA). Tuż przy mecie może się okazać, że promotor życzy sobie poprawek merytorycznych, współczynnik plagiatu jest za wysoki, statystyki są źle wykonane a przypisy wymagają poprawy. To jest właśnie ten moment w którym zgłasza się do mnie większość klientów. Bez względu na to jakiej pomocy, na jakim etapie pracy potrzebujesz dobrze trafiłeś. Zapoznaj się z cennikiem i opiniami na mój temat. Nie poddawaj się meta jest tuż tuż! Pomoc w pisaniu pracy Pomagam w pisaniu prac od 20 lat. Otrzymane materiały mogą zostać wykorzystane jedynie zgodnie z prawem! Opracowania i pomoce dydaktyczne mogą być wykorzystane tylko i wyłącznie w sposób nie naruszający KK oraz przepisów Prawa Autorskiego. Serwis nie ponosi odpowiedzialności za ich dalsze użytkowanie oraz sposób wykorzystania. indywidualnie opracowany wzórwstęp do pracy naukowejanalizę statystycznąprzegląd badań naukowych pod postawione hipotezymetodologię badańdyskusję wynikówzakończenieformatowanie pracypoprawę językowąuaktualnienie źródełparafrazę pracy pod JSAuzupełnienie, dostosowanie i bibliografii Wykonuję wszelkie poprawki od promotora w powyższym zakresie! Prace poprawiam do skutku – aż do przyjęcia jej przez promotora! Dlaczego pisane przeze mnie teksty i wnioski są UNIKALNE i co to znaczy? Pisząc teksty nie korzystam z gotowych materiałów ani zbiorów dotychczasowych prac. Wykorzystuję najnowszą literaturę, opublikowaną po 2010 roku. Na początku wspólnie określamy Twoje cele. Wykonuję szczegółowe poprawki pracy według uwag promotora Pomagam w układaniu planu pracy, zawiera on definicje najważniejszych zagadnień, opis wybranej problematyki, etiologię zjawiska, analizę dotychczasowych badań. Pomagam poprawić spójność w pracy, tak żeby część teoretyczna była spójna i ściśle powiązana z częścią analityczną. Pomagam pisać i poprawiać teksty, które nie są prostą parafrazą kilku podręczników. To co sprawia, że moje teksty są unikalne, to wyciągane przeze mnie wnioski i przejrzysty wywód w pracy. Dzięki współpracy ze mną każdy rozdział i podrozdział ma precyzyjną strukturę, jest konkretny i na temat. Nie umieszczam w pracy niepotrzebnych materiałów, tylko po to aby zwiększyć jej objętość. Każde napisane przeze mnie zdanie ma znaczenie i wnosi nowe informacje. Tworzę całkowicie unikalne treści. Pisanie jest moją pasją, dlatego z ciekawością podchodzę do trudnych tematów. Posiadam umiejętność spojrzenia na dany problem z szerokiej perspektywy, a moje dwudziestoletnie doświadczenie sprawia, że jestem biegła w tworzeniu tekstów naukowych. Dlaczego pisane przeze mnie teksty są AKTUALNE i jakie to ma znaczenie? Każda dziedzina nauki stale się rozwija. Niektóre zdefiniowane kiedyś terminy dzisiaj mają inne znaczenie. Nawet w dziedzinach z zakresu nauk ścisłych takich jak matematyka i fizyka nieustannie dokonuje się nowych odkryć. Aktualność pracy ma nieco inne znaczenie w zależności od kierunku. Prace magisterskie z prawa muszą być oparte o aktualne przepisy i omawiać nowo wydane ustawy. Analiza ekonomiczna musi zostać wykonana w oparciu o jak najnowsze dane. Analiza badań z zakresu psychologii powinna uwzględniać jak najnowsze wyniki badań. Aktualność pracy, sprawia, że wyciągane w niej wnioski są trafne i mają aplikacyjne zastosowanie. Ponadto jest to dowód na samodzielność wykonanej pracy i dojrzałość naukową studenta. Bez względu na to czy piszesz pracę w całości samodzielnie, czy może zlecasz napisanie jej części komuś innemu, przed oddaniem jej do promotora lub dziekanatu sprawdź czy zamieszczone w niej źródła są aktualne. Inne artykuły: Praca magisterska z prawa Praca magisterska z psychologii Praca licencjacka z zarządzania Praca magisterska z pedagogiki Praca magisterska z ekonomii Praca magisterska z pielęgniarstwa Praca z fizjoterapii Praca licencjacka z socjologii Praca z medycyny estetycznej Praca licencjacka kosmetologia
Dodawaj przypisy do każdej definicji i wyraźnie zaznaczaj, że to definicja, a nie Twoje własne słowa. Zobacz, jak robić przypisy. Skup się na własnych założeniach. Nie kopiuj ich znikąd i opisz dokładnie, co chcesz zbadać w swojej pracy. Ustal z promotorem, czy wyłączy definicje ze sprawdzania w JSA. Twój promotor zazwyczaj
PODZIAŁ NA ROZDZIAŁY, PODROZDZIAŁY, PODPUNKTY I PARAGRAFY w pracy licencjackiej, magisterskiej, dyplomowej. Prace dyplomowe, jako obszerne dokumenty, nie mogą być napisane jednym ciągłym tekstem. Zagadnienia teoretyczne, badania (w przypadku prac badawczych) oraz wszelkie przeprowadzone analizy, muszą zostać ujęte w oddzielnych częściach prac (stanowią bowiem jakby nową myśl, na którą należy zwrócić uwagę recenzenta czy też innego czytelnika). Dlatego każda praca dyplomowa (praca licencjacka, praca magisterska i praca inżynierska) i to niezależnie od jej zakresu tematycznego, musi posiadać formalnie określoną strukturę. Wyznaczają ją min. rozdziały i podrozdziały, a czasem nawet paragrafy/punktory (podziały bardziej szczegółowe). Taka strukturyzacja uwidacznia, że kończy się pewna część pracy dyplomowej, a zaczyna kolejna - tematycznie odrębna. Rozdziały i podrozdziały stanowią rozwinięcie/zrąb główny pracy licencjackiej lub innej pracy dyplomowej (wokół nich tworzy się otoczkę w postaci wstępu/wprowadzenia do pracy i zakończenia/ podsumowania, czyli uwieńczenia 'dzieła'). Jak już wcześniej wspomnieliśmy, rozdziały odzwierciedlają strukturę pracy dyplomowej oraz dzielą każdą pracę licencjacką, pracę magisterską, pracę inżynierską - na określone części i sygnalizują, który obszar danego tekstu będzie dotyczyć badań (na przykład w pracy magisterskiej lub w pracy inżynierskiej). Budowa rozdziałów: Rozdziały pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej) zbudowane są z podrozdziałów, a podrozdziały mogą zawierać kolejne podrozdziały, czyli paragrafy. Ilość i objętość rozdziałów zależy od podejmowanej problematyki. Przykładowo - poprawny podział na rozdziały, podrozdziały i paragrafy w pracy dyplomowej; może wyglądać następująco: Rozdział I. Problematyka badań w świetle literatury przedmiotu Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Paragraf(Tytuł) Paragraf(Tytuł) Paragraf(Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Paragraf (Tytuł) Paragraf (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Rozdział II. Założenia metodologiczne i organizacja badań własnych Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Rozdział III. Analiza i interpretacja wyników badań własnych Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Paragraf (Tytuł) Paragraf (Tytuł) Paragraf (Tytuł) Rozdział IV. Tytuł Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Podrozdział (Tytuł) Podział pracy licencjackiej czy też innej pracy dyplomowej - na konkretne rozdziały i podrozdziały oraz ich tytułowanie, ułatwia uporządkowanie treści takiej pracy i uwidacznia odwoływanie się do poszczególnych teorii. Tekst każdej pracy dyplomowej należy podzielić na części opatrzone tytułami/nagłówkami (w celu ukazania wyraźnej struktury pracy licencjackiej, pracy magisterskiej czy też pracy inżynierskiej; a tym samym uzyskania klarowności i przejrzystości treści). Działa to w ten sam sposób, jak na przykład - kiedy otwieracie gazetę, to na samym wstępie zwracacie uwagę na wytłuszczony, powiększony i pogrubiony nagłówek. Wiecie wtedy, co jest najważniejsze w całym tekście, co on mniej więcej zawiera i od czego rozpoczniecie jego czytanie * Zatem pamiętajcie o tym, aby kolejne elementy pracy dyplomowej - wyróżniać za pomocą pogrubionych i/lub powiększonych tytułów (jest to właśnie najlepszy sposób na oddzielenie poszczególnych jednostek tekstu i na zwrócenie uwagi na jego najważniejsze elementy).Niezbędne wskazówki do poprawnego podziału pracy dyplomowej na rozdziały: Podział pracy licencjackiej lub innej pracy dyplomowej - na rozdziały, podrozdziały i ewentualne paragrafy, należy przedyskutować i przeanalizować z promotorem. Każdy kolejny rozdział należy rozpoczynać od nowej strony. Jeśli chodzi o podrozdziały, to wystarczy oddzielać je - jednym pustym wersem. Zazwyczaj przyjmuje się, że do oznaczania kolejnych rozdziałów używamy numeracji rzymskiej. Natomiast podrozdziały oznaczamy za pomocą cyfr arabskich (jednak nie jest to regułą). Numer strony, na której rozpoczyna się rozdział lub podrozdział, musi być napisany w formacie arabskim (równo z prawym marginesem strony). Tytuł i numer rozdziału można umieścić na środku lub wyrównać do lewej strony (polecamy tą drugą możliwość). Jak już wspomnieliśmy powyżej, tytuły rozdziałów należy wyróżnić na tle tekstu - za pomocą pogrubienia i/lub dzięki zmianie rozmiaru czcionki na większą. Rozdział nie może nosić tytułu całej pracy licencjackiej czy też innej pracy dyplomowej, którą w danym momencie piszecie. Tytuł rozdziału nie może pokrywać się z tytułem podrozdziału. Jeśli zamierzacie dodatkowo zmienić styl zapisu rozdziałów, to należy konsekwentnie stosować taki sam styl w całym tekście (dzięki temu, wydzielone partie tekstu staną się bardziej przejrzyste, a cała praca będzie sprawiać wrażenie spójnej). Wystrzegajcie się sytuacji, w której rozdział będzie zawierał tylko jeden podrozdział. Pamiętajcie o zachowaniu prawidłowych proporcji pracy dyplomowej (praca magisterska musi na przykład zawierać więcej niż dwa rozdziały). Przyjmuje się, że przyzwoita praca dyplomowa powinna zawierać od 3 do 5 rozdziałów (każdy z co najmniej dwoma podrozdziałami). Należy także utrzymać podobną objętość wszystkich rozdziałów. Nie może się zdarzyć tak, że pierwszy rozdział będzie zawierał 2 strony, a kolejne na przykład po 10 stron. Zatem objętość poszczególnych rozdziałów i podrozdziałów musi być proporcjonalna (rozdział teoretyczny nie może być znacznie bardziej obszerny od rozdziału badawczego czy też rozdziału praktycznego - w przypadku prac magisterskich lub prac inżynierskich). Zagadnienie pojawiające się w jednym z rozdziałów nie może być ponownie omawiane w innych rozdziałach. Jeśli chodzi o prace badawcze (na przykład - prace magisterskie lub prace inżynierskie), to ich spisy treści powinny zawierać rozdziały na temat sfery metodologicznej oraz analitycznej. W odniesieniu do prac licencjackich, to powinny się one opierać głównie na podejściu do problemu badawczego (w odniesieniu do literatury przedmiotu). Musicie wiedzieć, że podczas podziału (pisanej przez Was pracy dyplomowej) na rozdziały, podrozdziały lub nawet paragrafy; musicie dbać o zachowanie spójności, klarowności, przejrzystości i konsekwencji w tekście (bez względu na to czy piszecie pracę licencjacką, pracę magisterską, czy też pracę inżynierską). Są to bardzo ważne cechy, które decydują o jakości tychże 'dzieł'. Dlatego każdy rozdział pracy magisterskiej powinien implikować następny, a przejście od jednego rozdziału do drugiego musi być umiejętne i płynne. Pamiętajcie o tym, że każdy rozdział pracy licencjackiej lub innej pracy dyplomowej musi stanowić jej autonomiczną całość. Nie może odbiegać od tematu Waszego 'dzieła'. Musi być spójny z wcześniejszym tekstem i płynnie przechodzić w kolejny. Musicie także wiedzieć, że rozdziały pracy licencjackiej, pracy magisterskiej czy też pracy inżynierskiej; muszą rozpoczynać się krótkim wprowadzeniem i kończyć - podsumowaniem. We wstępie do rozdziału można zamieścić streszczenie jego treści, które ułatwi czytelnikowi zrozumienie intencji i zamysłu autora. Natomiast w zakończeniu należy krótko podsumować treść rozdziału i/lub zawrzeć wnioski. Oto wybrany przez nas wzór, przykład podziału na rozdziały i podrozdziały z gotowej, napisanej już przez kogoś pracy dyplomowej: Rozdział I. Reklama w świetle literatury ...........6 Pojęcie i istota reklamy ... Rodzaje i cele reklamy ... Reklama a teoria komunikowania marketingowego ... Reklama w mediach tradycyjnych ... Reklama w nowych mediach ... Badania efektywności kampanii reklamowych ... Rozdział II. Techniki perswazyjne w kontekście reklamy ...........35 Pojęcie i istota perswazji ... Perswazja a manipulacja ... Perswazja a propaganda ... Reklama a oddziaływanie na potrzeby konsumenta ... Reklama a język ... Rozdział III Psychologiczne mechanizmy wpływu reklamy na konsumenta na przykładzie marki XYZ ...........62 Reklama a pamięć i procesy uczenia się ... Konstruowanie i emitowanie reklam w świetle badań nad pamięcią ... Reklama a emocje ... Reklama w procesie motywacyjnym ... Reklama a zmiana postawy (zachowania) konsumpcyjne ... Analiza reklamy na podstawie marki XYZ ... Marka XYZ a nowe media ... Reklama a media w świetle badań ... Numerowanie rozdziałów, podrozdziałów..., podczas pisania pracy licencjackiej, pracy magisterskiej czy też pracy inżynierskiej? Jeśli chodzi o numerowanie rozdziałów, podrozdziałów (a w niektórych przypadkach paragrafów) w pracy dyplomowej, to z technicznego punktu widzenia macie ułatwione zadanie - dzięki komputerowym programom do edycji tekstu ( na przykład dzięki, znanemu już pewnie przez większość z Was, programowi Word). Programy te, przy pomocy częstych aktualizacji i coraz to bardziej zaawansowanych funkcji, umożliwiają automatyczne ujednolicanie wszystkich numerowanych części tekstu. W celu, na przykład: oznaczenia konkretnego rodzaju czcionki, rozmiaru i wcięcia tekstu czy właśnie ujednolicenia stylu numeracji; należy zapoznać się dokładnie z funkcjami numerowania, które są dostępne na pasku narzędzi (funkcje te są zależne od posiadanej przez Was wersji danego programu do edytowania tekstu). To właśnie tam znajdziecie przeróżne przykłady oraz opcje, spośród których będziecie mogli wybrać interesujący Was styl numerowania. Numeracja poszczególnych działów pracy dyplomowej jest obowiązkowa i niezbędna. Dzięki takiemu zabiegowi, poszczególne elementy pracy, będą mogły być odpowiednio pogrupowane i będzie łatwiej je odszukać w tekście. Uogólniając, numerowanie działów w pisanej przez Was pracy licencjackiej, pracy magisterskiej lub pracy inżynierskiej, pozwala na uporządkowanie jej treści. * Drodzy Czytelnicy, poprawny podział na rozdziały pracy licencjackiej, pracy magisterskiej czy też pracy inżynierskiej - sprawi, że Wasze 'dzieło' będzie znacznie bardziej przejrzyste i czytelne. Dlatego warto jest się solidnie przyłożyć do tego zagadnienia. Oszczędzi to sporo wysiłku nie tylko Wam samym, ale także Waszemu promotorowi, komisji egzaminacyjnej oraz na pewno wpłynie na lepszą ocenę napisanej przez Was pracy dyplomowej. Jeśli chcecie się dokładnie dowiedzieć, co powinno się znaleźć w poszczególnych rozdziałach pracy dyplomowej, to zachęcamy Was do przeczytania kolejnych podrozdziałów naszego poradnika. Czytaj dalej: Rozdział teoretyczny. Spis zawartości. I. Wprowadzenie. II. Podejmujemy decyzje. III. Od czego zacząć pisanie pracy? IV. Struktura pracy dyplomowej. V. Techniczne opracowanie pracy. VI. Estetyka pracy dyplomowej. VII. Regulacje regulaminowe.
Dodanie go do dokumentu wymaga wcześniejszego przygotowania wykazu źródeł, o czym piszemy w poradzie Jak stworzyć wykaz źródeł? W tej poradzie przedstawimy, jak stworzyć bibliografię w aplikacji Microsoft Word, która wchodzi w skład pakietów Microsoft 365 oraz Microsoft Office 2021. W dokumencie, do którego wstawiamy bibliografię Praca licencjacka czy dyplomowa nie napisze się sama. Dlatego warto się przygotować i mieć plan pisania pracy zaliczeniowej. W nim będą zawarte krok po kroku etapy pisania. Warto też pamiętać, że pisanie pracy jest czasochłonnym procesem. I nie jest prawdą, że studenci, którzy interesują się danym tematem, swoją pracę licencjacką napiszą szybciej i lepiej. Z doświadczenia wiemy, że taką pracę napiszą studenci, którzy są dobrze zorganizowani i przykładają się do obowiązków. Czy są szybkie sposoby na napisanie pracy licencjackiej? Na dobrą sprawę nie istnieją szybkie sposoby na napisanie żadnej pracy. Każdy projekt, w tym pisanie pracy zaliczeniowej, wymaga przygotowania, zaangażowania i przede wszystkim czasu. Jednak prace licencjackie można napisać kilkoma sposobami. Poprawa plagiatu jest najszybszą metodą na napisanie pracy licencjackiej. Jednak jest to sposób, który i my odradzamy. Przede wszystkim takie pisanie pracy licencjackiej nie sprzyja edukacji. Jest to zwyczajna praca z tekstem, która nie wnosi nic merytorycznego. Poza tym końcowa praca nie będzie zbyt oryginalna. Wymagania co do prac licencjackich są małe w porównaniu z pracami magisterskimi. Dlatego warto je wykorzystać do samodzielnej nauki i potraktować jako przygotowanie do dalszej edukacji, a nie jako zło konieczne. Jak napisać pracę licencjacką krok po kroku? Jest wiele porad dotyczących pisania pracy licencjackiej. Na dobrą sprawę można wyróżnić aż 17 kroków, jednak dokładny plan pisania pracy licencjackiej najlepiej jest opracować samemu. Wtedy będzie on dostosowany do naszych potrzeb i przede wszystkim realistyczny. Stałymi elementami planu przygotowania pracy są: Jakie są etapy pisania pracy licencjackiej? Wybór tematuWybór promotoraSporządzenie planu pracy licencjackiejPrzygotowanie konspektuPrzygotowanie bibliografiiOpracowanie metodologiiPrzygotowanie rozdzialow teoretycznychDyskusja i konkluzjaPoprawa plagiatu Korekta tekstu i formatowaniePrzygotowanie streszczenia Ponadto, w zależności od rodzaju pracy, trzeba jeszcze wziąć pod uwagę analizę wyników, przygotowanie ankiety bądź samego eksperymentu. Czasem również dochodzą nieprzewidziane sytuacje jak zmiana promotora albo zmiana tematu pracy licencjackiej. Jak zacząć pisać pracę licencjacką? Wybór tematu pracy licencjackiej Od czego zacząć pisanie pracy licencjackiej? Wybór tematu pracy licencjackiej jest nie mniej ważny niż wybór tematu innej pracy dyplomowej. Zły wybór tematu może nawet uniemożliwić oddanie pracy na czas. W niektórych przypadkach studenci są zmuszeni wprowadzać zmiany tematyczne, a nawet zmienić temat i zakres badania, czyli zacząć pisanie pracy licencjackiej od nowa. Wybór promotora Jednym z ważniejszych wyborów na studiach jest ten dotyczący promotora. Im dalej, tym poważniej – promotor pracy licencjackiej lub inżynierskiej, potem pracy magisterskiej, aż wreszcie opiekun naukowy podczas studiów doktoranckich. Czym warto kierować się w trakcie szukania promotora? Idealny promotor nie istnieje. Jednak przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na dorobek naukowy i zaangażowanie w prace swoich studentów. Sporządzenie planu pracy licencjackiej Najlepszym planem pisania pracy licencjackiej okazuje się być sam spis treści. Źle napisany i zaakceptowany plan pracy licencjackiej może poważnie utrudnić lub wręcz uniemożliwić dalsze jej przygotowanie. Jednak plan to coś więcej niż pisanie. To również organizacja pracy w czasie. Gdy mówimy o planie pisania pracy licencjackiej, to zwykle mamy na myśli sam konspekt i merytoryczny plan pracy. Jednak planowanie wychodzi poza te obszary i większość studentów woli zaplanowac z góry cały proces pisania pracy, niż ograniczyć się tylko do planu pracy zaliczeniowej. Opracowanie metodologii Warto zaznaczyć, że metoda i metodologia to nie to samo. Rozdział opisujący podejście i przebieg badań zasadniczo znajduje się po przeglądzie literatury i przed rozdziałami opisującymi wyniki. Dla badaczy i autorów z dziedziny nauk społecznych rozdział ten zwykle nosi nazwę „Metodologia”, ale zawiera też opis metod użytych do zgromadzenia danych. Czy zawsze trzeba planować pisanie pracy licencjackiej? Odpowiedź jest jednoznaczna. Oczywiście, że nie. Nie trzeba zawsze planować pisania pracy zaliczeniowej. De facto większość studentów okres na pisanie pracy poświęca pogłębianiu wiedzy, traktując przy tym pisanie jako sprawę drugorzędną. Jeśli ktoś lubi swoją dziedzinę i chętnie poszerza horyzonty, pisanie pracy będzie raczej chaotyczne. Nie jest to jednak nic złego. Jeśli student interesuje się tematyką, to nie potrzebuje motywacji i plan pisania pracy licencjackiej tylko będzie przeszkodą. Trzeba jednak pamiętać, aby nie wpadać w pułapkę. Dużo osób bowiem, zamiast pisać pracę, zajmuje się przyswajaniem wiedzy i zaspokajaniem ciekawości. O czym warto pamiętać pisząc pracę licencjacką? Na bieżąco uzupełniaj przypisy Podczas pisania części teoretycznej na bieżąco uzupełniaj przypisy – nigdy nie zostawiaj tego na koniec, bo w ten sposób łatwo się pogubić. Warto zgłębić temat przed przystąpieniem do pisania pracy Warto być oczytanym na dany temat jeszcze przed przystąpieniem do pisania. Od razu można tworzyć listę bibliografii albo zapisywać pliki na dysku, aby później nie szukać ich znowu po całym internecie. Wybór kilku tematów pracy licencjackiej Dobrze mieć przygotowanych kilka tematów pracy. Jest to pewnego rodzaju polisa ubezpieczeniowa na wypadek, gdyby nie było wystarczającej ilości literatury. Wbrew pozorom bardzo łatwo wpaść w pułapkę braku źródeł albo źle sformułowanego pytania badawczego. Dlatego warto mieć alternatywny temat pracy licencjackiej. Plagiat w pracy licencjackiej Plagiat nie przejdzie. Na dobrą sprawę studenci są doskonale poinformowani o tym, jak ich praca będzie sprawdzana, a mimo to co roku są tacy, którzy zamiast pracy licencjackiej oddają plagiat. Są różne sposoby na napisanie pracy oraz jest na to wystarczająco dużo czasu. Istnieją programy językowe, bezpłatna oraz płatna pomoc w pisaniu prac zaliczeniowych. Dlatego plagiat nie ma za bardzo usprawiedliwienia i wymaga poprawy. Korzystanie z portali internetowych Korzystanie z portali internetowych podczas pisania pracy licencjackiej może zaowocować znalezieniem dodatkowych źródeł wiedzy, na które można się powołać. Jednak warto pamiętać, że zawsze najlepiej dotrzeć do oryginalnej publikacji i cytować ją, a nie wzmiankę w internetowym artykule. MOŻE CI SIĘ SPODOBAĆ RÓWNIEŻ: Dziesięć rzeczy, o których warto wiedzieć przed rozpoczęciem pracy doktorskiej Kiedy pisałem swoją pracę dyplomową, za oknem było ciemno. Przez większa część jesieni i całą zimę dumnie siedziałem z nosem w książkach i dzielnie parłem naprzód przez niezliczone strony tekstu. Problem w tym, że lubiłem studia i bardzo mnie... Administracja publiczna a zarządzanie publiczne: jaka jest różnica? Często błędnie uważa się, że zarządzanie publiczne jest tym samym, co administracja publiczna. Choć te dwie dyscypliny w pewnym stopniu się pokrywają, w praktyce oznaczają pełnienie różnych obowiązków zawodowych. Administracja publiczna koncentruje się na tworzeniu polityki publicznej i koordynowaniu... Przypisy i bibliografia – styl APA 7 W październiku 2019 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) wprowadziło 7. wydanie APA Publication Manual, które zastępuje 6. wydanie opublikowane w 2009 roku. W tym czasie wiele się zmieniło. Powszechniejsze stało się cytowanie materiałów online, coraz ważniejsze jest używanie języka... Przypisy. W przypisach umieszczamy źródła cytowanych przez nas fragmentów i danych. Tutaj także możemy umieścić własne uwagi i dodatkowe informacje mniej istotne dla całości, ale warte wspomnienia i napisania kilku słów. W przypisach dokonujemy tłumaczeń pojęć obcojęzycznych, skrótów. Wraz z Twoim Promotorem zdecydujesz czy
Zobacz prace podzielone tematami: 01 - Administracja 02 - Analiza: ekonomiczna, finansowa, wskaźnikowa 03 - Bankowość, Kredyty 04 - Bezrobocie 05 - Bezpieczeństwo i Higiena Pracy 06 - Biznes plany 07 - Budownictwo i Architektura 08 - Budżet: miasta, powiatu, gminy, państwa 09 - Controlling 10 - Koszty, Audyt 11 - Pielęgniarstwo, Fizjoterapia, Dietetyka, Farmacja i Medycyna 12 - Faktorinng, Outsourcing 13 - Finanse 14 - Gastronomia, Hotelarstwo 48 - Historia 46 - Informatyka, Internet 15 - Inwestycje, MŚP 16 - Joint Venture, Prywatyzacja, BIZ 17 - Jakość 18 - Komunikacja społeczna 19 - Leasing 47 - Literatura 20 - Negocjacje, Konflikty 21 - Nieruchomości 22 - Marketing, Promocja, Reklama, Produkt 23 - Mechanika, Motoryzacja 24 - Ochrona Środowiska, Ekologia 25 - Pedagogika 26 - Podatki 27 - Politologia, Terroryzm, Dziennikarstwo 28 - Prawo, Przestępczość 29 - Psychologia 30 - Public relations 31 - Rachunkowość 32 - Resocjalizacja 33 - Rolnictwo 34 - Rynki finansowe, Instrumenty finansowe, Giełda 35 - Samorządy 36 - Socjologia 37 - Stosunki międzynarodowe, Handel zagraniczny 38 - Transport, Logistyka, Dystrybucja 39 - Turystyka, Agroturystyka 40 - Ubezpieczenia, Emerytury, Renty, Służba zdrowia 41 - Unia Europejska, Unia Walutowa, Euro, Fundusze Unijne 42 - Wychowanie fizyczne 43 - Zarządzanie, Organizacja, ZZL: Rekrutacja, Selekcja, Szkolenia, Motywowanie, Wynagradzanie, Ocenianie 44 - Strategie 45 - Inne 00 - Pokaż wszystkie prace PRZYPISY I CYTOWANIE W PRACYlicencjackiej, magisterskiej, inżynierskiej i innych pracach dyplomowych. Cytat - stosowany jest dla bezpośredniego/dosłownego przytaczania cudzych słów (zarówno wypowiedzianych, jak i zapisanych). Musi on być zawsze wyróżniony w tekście, na przykład cudzysłowem lub kolorem i kształtem samej czcionki; a w przypadku prac dyplomowych (prac licencjackich, prac magisterskich, prac inżynierskich) musi być również opatrzony odpowiednim przypisem. Natomiast cytowanie jest to przywoływanie dzieł poprzedników, ich myśli, wywodów, poglądów, stwierdzeń na jakiś temat i wszelkich informacji zawartych w innych publikacjach. Polega więc ono na zapożyczaniu cudzych myśli - z jednoczesnym wskazaniem źródeł (bez dosłownego przytaczania). Zatem cytowanie ujmowane jest w dwojaki sposób, jako: Cytowanie sparafrazowane - czyli omówienie własnymi słowami oraz uogólnienie wypowiedzi innych autorów lub faktów naukowych. Cytowanie dosłowne - poprzez cytat, czyli dosłowne przytoczenie fragmentu czyjejś wypowiedzi. Uwaga! Zarówno w przypadku cytatu przytoczonego bezpośrednio, jak i omówienia go własnymi słowami (w formie parafrazy), zawsze należy podać jego źródło. Ponadto, należy także wiedzieć, że: Jeśli dany tekst jest cytowany w sposób dosłowny, to należy objąć go cudzysłowem oraz podać źródło cytowania, czyli: nazwisko autora, rok publikacji, stronę/y. Gdy przywoływane jest w tekście nazwisko autora, to w nawiasie należy podać rok publikacji. Jeśli autor danej pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej) powołuje się na badania, koncepcje lub poglądy innych twórców; to musi podać ich nazwiska oraz rok publikacji. Do udokumentowania pochodzenia wszelkich omówień i cytatów - służą przypisy, które są niezbędnymi elementami w pracach dyplomowych każdego rodzaju (pracach licencjackich, pracach magisterskich, pracach inżynierskich). Przypis (dolny, końcowy) - to wydzielona część pracy, na przykład pracy magisterskiej, która wskazuje na zastosowane w niej - źródło cytowania. Zasada stosowania przypisów sprowadza się do użycia konkretnego odsyłacza pod koniec cytowanej treści (po znaku interpunkcyjnym cytowanego fragmentu tekstu). Odsyłacz/odnośnik użyty w przypisie może mieć formę: cyfry - najczęściej arabskiej (takie odsyłacze, powinny mieć numerację ciągłą w tekście całej pracy lub w obrębie każdego rozdziału), małych liter (stosowane są na obszarze jednej strony) lub znaków umownych, przykładowo - gwiazdek * (kiedy w pracy występuje znikoma liczba przypisów). Przypominamy o najważniejszych zasadach dotyczących stosowania przypisów w pracy dyplomowej (na przykład: pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej): Należy konsekwentnie trzymać się już raz wybranego - sposobu użycia przypisów (na przykład: jeśli w pierwszym przypisie zastosowany został inicjał imienia konkretnego autora, to należy się tego konsekwentnie trzymać w dalszej części pracy dyplomowej - w kolejnych przypisach). W tekście całej pracy dyplomowej czy to pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, czy też pracy inżynierskiej; należy używać przypisów dolnych. Numeracja przypisów powinna być ukazana w całej pracy dyplomowej - w sposób narastający. Przypis zawsze musi sie zaczynać dużą literą i kończyć kropką. Oznaczenia przypisu w tekście pracy dyplomowej, należy stosować przed kropką, która kończy zdanie. Tytuły należy podawać z użyciem kursywy (bez cudzysłowów). Przypis: Tamże (Ibidem ) stosujemy wtedy, gdy w kolejnym przypisie powołujemy się na źródło, które zostało przytoczone w przypisie bezpośrednio poprzedzającym. Dużymi błędami jest stosowanie przypisów, które są niekompletne lub niejasne oraz nie mają żadnego związku z pisaną pracą dyplomową. Przed rozpoczęciem pisania pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej), należy porozmawiać z promotorem na temat tego, jaki styl przypisów powinien zostać w niej zastosowany; ponieważ nie ma jednego, uniwersalnego stylu, który jest akceptowany przez wszystkich promotorów. Drodzy Czytelnicy, jeśli chcecie odświeżyć sobie pamięć na temat technicznych zasad stosowania przypisów oraz wyjaśniających te zasady - przykładów i wzorów, to odsyłamy Was do artykułu pt.: ,,Bibliografia”. Bowiem podczas pisania pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy licencjackiej), trzeba min. wykazać się właśnie - umiejętnością wykorzystania źródeł oraz ich oznaczania i dokumentowania. Wszystkie pozycje źródłowe, które autor wykorzystuje w swojej pracy dyplomowej, musi wstawić do Spisu źródeł/Spisu literatury/Bibliografii - na końcu pracy (tuż po Zakończeniu, na przykład pracy licencjackiej). W opisie literatury muszą się znaleźć szczegółowe informacje odnoszące się do każdej pozycji, która została wykorzystana podczas pisania pracy dyplomowej. Zatem, w przypisie bibliograficznym należy podać informacje, które są specyficzne dla konkretnego rodzaju dokumentu (zależne od tego czy jest to, na przykład: podręcznik akademicki, książka, dokument elektroniczny, broszura,...artykuł w czasopiśmie, norma, itd.). Jeśli w odpowiedni sposób podejdziecie do kwestii stosowania cytatów, przypisów i dokumentowania literatury; to nikt nie zarzuci Wam plagiatu. Zabronione jest przywłaszczanie sobie autorstwa cudzych prac. Natomiast można się na nie powoływać w swoich ”dziełach”. Według ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku o prawach autorskim i prawie pokrewnym w Art. 29: ,,Wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym wyjaśnianiem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości” (Źródło: Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, Art. 29, Dz. U. 1994 Nr 24 poz. 83). Jeśli w pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej) zostanie podane źródło zapożyczonego fragmentu, jego twórca i jeśli będzie on czytelny oraz w odpowiedni sposób wyodrębniony i oznaczony; to takie działanie nie będzie plagiatem. Szanowni Czytelnicy, pamiętajcie o tym, że praca dyplomowa powinna być pracą twórczą i należy w niej rozsądnie korzystać z utworów innych autorów, wszelkich materiałów źródłowych czy na przykład innych prac naukowych (w celu dokonania na ich podstawie analizy, wysnucia z nich innowacyjnych wniosków lub wyrażenia swojej opinii na ich temat). Wtedy pisana przez Was praca zyska na swej atrakcyjności. Natomiast, gdy zamieścicie w niej zbyt dużą ilość nieuzasadnionych cytatów, to niestety obniżycie jej wartość. Podsumowując, aby uniknąć zarzutu plagiatu, należy spełnić następujące kryteria: Zastosowanie cytatu zawsze musi być uzasadnione (przytoczony tekst musi uzasadniać i potwierdzać tezy zawarte w pracy dyplomowej, a także celnie wyrażać jakieś opinie, zjawisko, itp.). Należy wyraźnie oznaczyć cytowany fragment. Wykorzystane treści muszą wyraźnie się odznaczać, tak by po ich odczytaniu było wiadomo, który fragment został zapożyczony z innego źródła. Można to zrobić na różne sposoby, na przykład oznaczyć czerpaną z innego źródła treść - cudzysłowem (cytaty można również wyróżnić innymi sposobami, na przykład: przy pomocy kroju pochyłego, ujmując cytowany fragment ramką, wyróżniając zapożyczony tekst innym kolorem czy krojem czcionki, itp.) lub przypisem. Jeśli dany tekst jest cytowany tylko we fragmentach, to opuszczony tekst należy zastąpić znakiem - ,, (...)”. Przypis jest wystarczający wtedy, gdy myśl zaczerpniętą przykładowo z innej pracy naukowej chcemy wyrazić własnymi słowami. Natomiast w sytuacji, gdy w pracy dyplomowej (pracy licencjackiej, pracy magisterskiej, pracy inżynierskiej) zawieramy w sposób dosłowny - fragment cudzego tekstu, to oprócz zastosowania przypisu, należy ująć go cudzysłowem. Cytat powinien pełnić funkcję pomocniczą. Głównym celem cytowania jest nadanie głębi swoim poglądom, argumentom i przemyśleniom. Nie mogą one zawładnąć głównym tekstem, na przykład pracy magisterskiej. Owszem ich rozsądne użycie, oznaczenie, podanie źródła pochodzenia i autora; znacząco podnosi wartość pracy dyplomowej. Jednak cytaty z założenia mają jedynie wzbogacać, rozszerzać i uzupełniać pisaną pracę dyplomową (która sama sobą powinna reprezentować odpowiednią wartość, musi być twórcza i charakteryzować się indywidualnością). Ochronie prawno-autorskiej podlega każdy utwór niezależnie od tego, czy jego autorem jest uznany i wybitny profesor czy na przykład początkujący bloger. Dlatego w sytuacji, gdy materiały zostały zaczerpnięte ze strony internetowej, to zawsze należy podać jej adres. Oznaczać trzeba również fragmenty utworów zapożyczanych od nieznanych autorów. Wtedy należy podać źródło takiego tekstu oraz zamieścić krótką informację - że powołany utwór jest dziełem anonimowego twórcy. Czytaj dalej - " Oprawa pracy dyplomowej". Spis zawartości. I. Wprowadzenie. II. Podejmujemy decyzje. III. Od czego zacząć pisanie pracy? IV. Struktura pracy dyplomowej. V. Techniczne opracowanie pracy. VI. Estetyka pracy dyplomowej. VII. Regulacje regulaminowe.
Przypisy Przypisy służą jedynie do umieszczania wyjaśnień i komentarzy. Należy ograniczać w miarę możliwości ich stosowanie. Przypisy umieszczamy na dole strony i piszemy czcionką Times New Roman CE 10, wyrównanie do prawej i lewej, odstęp międzywierszowy 1. Przypisy numerujemy całościowo w pracy, bez względu na
Przypisy to nieodzowny element każdego cytowania, bez niego cytowanie to nie cytowanie, a zwykły plagiat! Dlatego żeby raz na zawsze rozwiać wszystkie wątpliwości postanowiłam podzielić się z Wami tajemną wiedzą z zakresu prawidłowego tworzenia przypisów. Muszę przyznać, że dopóki nie zaczęłam zgłębiać tematu, nie miałam pojęcia o systemie oksfordzkim czy harwardzkim, co ciekawe internety też nie są w tej kwestii zgodne 🙂 Jedno jest pewne, tworzenie przypisów według podanych zasad jest prawidłowe, a jak nazywają się systemy tworzenia przypisów to sprawa drugorzędna. Według specjalistów powszechnie stosowane są trzy rodzaje tworzenia przypisów: 1. System klasyczny, zwany też tradycyjnym (tzw. system oksfordzki, z ang. Oxford Referencing System) – polega na wprowadzeniu do tekstu głównego odsyłaczy liczbowych, liter lub gwiazdek, w indeksie górnym. Odsyłacze umieszczane są bezpośrednio po słowie kończącym cytat, samodzielnie lub w nawiasie. Przykład … opis zgodnie z przyjętymi zasadami1 lub … opis zgodnie z przyjętymi zasadami(1) – oczywiście te 1 w indeksie górnym 🙂 Każdemu odsyłaczowi musi towarzyszyć identycznie oznaczony przypis w stopce strony, ewentualnie po każdym rozdziale pracy. 2. System autor – rok (tzw. system harwardzki, z ang. Harvard System). Z tym systemem przypisów stykam się najczęściej i sama też go najchętniej stosuję, może z tego względu, że jest on powszechny w pracach z nauk ścisłych, przyrodniczych i społecznych. Polega on na umieszczeniu po zakończonym cytacie w nawiasie okrągłym lub kwadratowym nazwiska autora i roku wydania utworu który cytujemy. Spotykany jest też wariant z podaniem numeru strony z której korzystaliśmy, czy inicjałami imion autora, chociaż ja się z takimi przypisami nie spotkałam. Przykłady: jeśli utwór ma jednego autora – (Nowak, 2003) Jeśli utwór ma dwóch autorów – (Nowak i Kowalski, 2003) Jeśli utwór ma 3 autorów lub więcej, podajemy nazwisko pierwszego autora i skrót ‘i in.’ (Nowak i in., 2003) Po nazwisku autora stawiamy przecinek, tak jak w przykładzie powyżej lub nie stawiamy nic (Nowak 2003). Jeśli w pracy odwołujemy się do kilku prac tego samego autora wydanych w tym samym roku, prace oznaczamy dodatkowo literą alfabetu wstawioną po roku wydania (Nowak, 2003a) W tym systemie na końcu pracy musimy zamieścić tzw. bibliografię załącznikową, czyli oddzielny rozdział pracy, w którym podamy alfabetycznie, według nazwisk autorów wszystkie pozycje literatury z których korzystaliśmy w trakcie pisania pracy. 3. System numeryczny (tzw. system vancouverski, z ang. Vancouver System). W tym przypadku po cytacie umieszczamy w nawiasie okrągłym lub kwadratowym cyfrę, która będzie odnośnikiem do konkretnego przypisu w bibliografii umieszczonej na końcu pracy (tak samo jak w systemie harwardzkim). Pamiętajmy, że jeśli w tekście powołujemy się kilkukrotnie na ten sam utwór to stosujemy zawsze ten sam numer. Bibliografię w tym przypadku konstruujemy zgodnie z kolejnością odnośników w tekście. Przykład … opis zgodnie z przyjętymi zasadami (1) lub … opis zgodnie z przyjętymi zasadami [1] Bibliografia, Piśmiennictwo, Spis literatury, niezależnie jak nazwiemy ten ostatni rozdział pracy, mają się w nim znaleźć wszystkie przypisy do odnośników umieszczonych w tekście. Brak pojedynczych pozycji uznawany jest za błąd techniczny i nie ma najczęściej znaczenia przy ocenie merytorycznej pracy ale świadczy o naszym niedbalstwie, więc czasem lepiej dwa razy sprawdzić 🙂 Konstrukcja przypisów to już zupełna dowolność formy i nie ma ujednoliconych zasad gdzie kropka, gdzie przecinek, nawias czy kursywa. Jeśli szczegółowe zasady nie zostały Wam odgórnie narzucone, to najważniejsza jest konsekwencja. Wszystkie przypisy w bibliografii powinny być podane według konkretnego schematu jaki sobie przyjmiecie. Moje propozycje: Książka: Nazwisko i imię lub inicjały imion autora(ów). Rok. Tytuł. Wydanie. Miejsce wydania. Wydawca. ISBN: Zakres stron. Przykład: Nowak A., Kowalski Z. (2003). Zasady cytowania. Wydanie I. Warszawa. Wydawnictwo Naukowe PWN. ISBN 978-83-7299-463-9: 97-105. Artykuł z czasopisma: Nazwisko i imię lub inicjały imion autora(ów). Rok. Tytuł. Tytuł czasopisma, Numer czasopisma: Zakres stron. Przykład: Nowak A., Kowalski Z. (2003). Zasady cytowania. Przegląd literacki, 25: 97-105. Nie zapominajmy o umieszczeniu w bibliografii adresów stron www z których korzystaliśmy w trakcie pisania pracy! Tą część bibliografii coraz częściej nazywamy netografią. Zapraszam też do przeczytania moich wpisów w których poznacie zasady prawidłowego cytowania i dowiecie się co jest plagiatem, a co nie!
Przypisy w pracy licencjackiej zamieszcza się z szacunku do dorobku naukowego innych badaczy, ale również by, wykazać źródła, z jakich korzystano w trakcie jej pisania. Powinny się znaleźć w każdym miejscu, w którym korzysta się z nich. Wyjątkiem są oczywiste stwierdzenia, takie jak fakt, że krew ma kolor czerwony.
Przypisy i bibliografia – jedna z dwóch metod stylu Chicago – nie określa żadnych zasad tworzenia cytatów w tekście: zamiast nich metoda ta wykorzystuje przypisy. Przypis to zestaw informacji o źródle podany pod tekstem na stronie, na której jest ono cytowane lub wspomniane. Odsyłacz do przypisu to jego numer w indeksie górnym
.